Boekencast heeft iets unieks voor alle volgers. Een reeks columns geschreven door een wekelijks wisselende auteur. Vanaf 14 augustus lees je wekelijks onder deze banner een persoonlijk verhaal van een bekende auteur. Als Boekencast bestaan wij vanaf 1 juli en hebben wij, mede door onze leeservaring, ook een goede relatie weten op te bouwen met een groot aantal auteurs, naast het lezen en recenseren van hun werk. We hebben de auteurs benaderd met de vraag om een bijdrage te leveren aan ons blog middels een unieke en persoonlijke kijk op het thema ‘Lezen en schrijven met muziek’.
Het levert stuk voor stuk niet eerder gepubliceerd werk op van de auteur. We hopen dat je als lezer zult genieten van hun column. Wij publiceren hun bijdrage met trots, volledig en ongecensureerd. Heel veel leesplezier. En lees vooral hun boeken. Die zijn ook meer dan de moeite waard. Veel dank aan de auteurs die hebben meegewerkt.
Vandaag: Guido Bindels , journalist en auteur, geboren te Vaals in 1956, schreef diverse boeken, waaronder een boek over wielrenner Teun van Vliet, een boek over zijn meervoudig beperkte dochter Brigitte en samen met een reeks aan bekende auteurs zijn meest recente boek ‘Zuchten van de ziel’.
14 maart 2020. Ik heb hier in huis zo’n houten blokkalender staan. Terwijl ik dit schrijf bereken ik, cijfertjesfreak, dat ik die datum al 883 dagen, om nog preciezer te zijn al 1.271.520 minuten, niet heb veranderd. Sinds die dag is eigenlijk niets meer zoals het was. Het is de dag dat ik tegen de moeder van mijn meervoudig beperkte dochter zei: ‘Zullen we Brigitte maar even thuishouden, want ik vertrouw het niet helemaal met dat Corona’.
Dat even werd dus 15 maanden. Gelukkig weet je niet alles van tevoren. Als je me voor die veertiende maart had gezegd dat we zo lang 7 dagen in de week voor onze dochter zouden moeten zorgen had ik gezegd: Onmogelijk, dat is te zwaar, dat trekken we vooral fysiek niet meer op onze (ruime 60-plus) leeftijd. Maar een mens kan altijd meer dan hij denkt. Bovendien is Brigitte, bijna 34 jaar, een prachtig, lief en dankbaar kind.
Een heel gevoelig kind ook, dat nogal snel de stemming in huis oppakt. En die stemming was er in de eerste dagen na 14 maart 2020 vooral eentje van: Wat is er toch allemaal aan de hand met de wereld, wat overkomt ons allemaal? Onrust, dát was er vooral. Corona greep razendsnel om zich heen en ik zapte van het ene actualiteitenprogramma naar het andere. Om uiteindelijk naar bed te gaan met al die kille cijfers. Zoveel nieuwe besmettingen, zoveel mensen op de IC, zoveel doden. Beelden van mensen die op hun buik aan de beademing lagen, mensen die alleen stierven, zonder ook maar 1 dierbare erbij. Vreselijk.
Foto: Patrick Post
’s Nachts wakker liggen en overdag zoveel mogelijk proberen mijn zorgen bij Brigitte weg te houden. En, hangend op de bank, nog vaker ons liedje zingen: ‘Ik hou van jou, met heel mijn hart en ziel hou ik van jou, langs zon en maan tot aan het ochtendblauw, ik hou heel veel van jou’ (Een eigen versie van Liefde van Later van Herman van Veen). Elke keer als ik dat zing kwam en komt er een betoverende glimlach op haar gezicht.
Net als haar ouders houdt Brigitte heel veel van muziek. In het begin van haar leven hebben we ook muziektherapie met haar gedaan. Op een gegeven moment vroeg de therapeute of er een bepaald nummer was dat we tijdens de zwangerschap vaak draaiden. Dat was dus ‘Brothers in Arms’ van Dire Straits. Toen we het opzetten was er meteen iets van herkenning. Op haar woonlocatie hebben we weleens gezegd: ‘Brigitte is nu een dertiger, die hoeft echt niet meer alleen naar K3 en Peppi en Kokki te luisteren’. Toen hebben we een muziek-cd met haar liedjes gemaakt. ‘The Rose’ van Bette Midler, Nathali Merchant met ‘Motherland’, ‘Michel’ van Anouk, ‘Wish you were here’ van Pink Floyd.
Het was dus de muziek die mijn onrustige sleur doorbrak en daardoor automatisch voor meer rust voor Brigitte zorgde. Ik zag en hoorde Danny Vera zijn nieuwste nummer zingen. Ook hij zat gewoon thuis. ‘Hold on to let Go’. Hij noemde het ‘een liedje van de hoop’. Prachtig. Een eyeopener voor mij. Uit die televisie, weg van al die actualiteitenprogramma’s, met al die virologen die elkaar ook nog eens tegenspraken.
We waren terechtgekomen in een tijd die schreeuwde om muziek. Want muziek wast de ziel schoon van het dagelijkse leven. Muziek tokkelt universele snaren aan. Van passie, ontroering, hartstocht, heimwee. Muziek is de universele taal van ons allemaal.
Muziek werd in die tijd mijn dagsluiter en als schrijver heb je dan automatisch de neiging om daar ook een verhaaltje bij te vertellen. Ik zag op Facebook een nieuwe Challenge voorbijkomen: Plaats je favoriete clip, zonder uitleg, zonder woorden. Hoezo zonder woorden? Muziek is juist ook verhalen. Het vertelt niet alleen iets van de levens van de vertolker, maar zeker ook over jezelf, als luisteraar. Als ik jou nu vraag ‘wat is je favoriete song’, dan weet ik zeker dat je daar een heel verhaal bij hebt, een heel persoonlijk verhaal zelfs.
Ik begon mijn eigen ‘Challenge’, mijn eigen pagina. ‘Zuchten van de ziel’. Ik plaatste elke avond voor het slapen gaan een van mijn favoriete muziekclips, met daarbij een persoonlijk verhaal. ‘Heroes’ van David Bowie, toen er geklapt werd voor het zorgpersoneel. ‘Fragile’ van Sting, nadat Brigitte en ik binnen achter het raam zaten te kijken naar mijn kleinkinderen, die buiten verstopte Paaseieren zochten. Even zwaaien naar elkaar. Wat was de wereld toch fragiel geworden.
Tien dagen werden twintig dagen, dertig, veertig, honderd. En ondertussen werd ik steeds nieuwsgieriger naar de smaak en persoonlijke verhalen van anderen. Ik vroeg bekenden, collega-journalisten, cabaretiers, sporters, muzikanten, auteurs, om mee te doen. Iedereen was enthousiast en uiteindelijk werd het dus een heus boek.
‘Zuchten van de ziel’. Een bijzonder tijdsbeeld met een gevarieerde inkijk in de levens van bekende en minder bekende Nederlanders, die uit hun comfortzone traden. Dankzij de muziek, hun muziek. Mijn jongste dochter Suzanne en haar vriend Jan ontwierpen een speciale website (www.zuchtenvandeziel.nl) en zorgden voor een Spotify-playlist. Zodat mensen na het lezen van elk afzonderlijk verhaal ook de bijbehorende muziek konden luisteren.
Foto: Patrick Post
Samen met de uitgever besloot ik dat de opbrengst van het boek ten goede zou komen aan Brigitte en haar groep ernstig meervoudig beperkte kinderen. Het ‘plaatje’ was compleet. Verschillende bladen wilden er wel aandacht aan besteden. Maar het momentum zat niet mee. Er verschenen prachtige reportages in Glossy Magazines die de winkels niet haalden, simpelweg omdat die winkels dicht waren, Nederland op slot.
Maar toch is ‘Zuchten van de ziel’ nog steeds actueel. Helaas zou ik bijna zeggen, want sinds die dag waarop mijn houten blokkalender stil is blijven staan is de wereld veranderd. Corona, in welke vorm dan ook, gaat niet meer weg. En we zijn nog steeds erg voorzichtig met onze zeer kwetsbare Brigitte. Doordeweeks is ze (als er geen besmettingen of risico’s daarop zijn) weer op haar woonlocatie en het weekend gewoon gezellig thuis. Dan zing ik ‘ik hou van jou’ voor haar en beloont ze mij met haar prachtige lach. Gelukkig is die wel gebleven zoals die ook voor 14 maart 2020 was.
Zie: www.guidobindels.nl
