Boekencast heeft iets unieks voor alle volgers. Een reeks columns geschreven door een wekelijks wisselende auteur. Vanaf 14 augustus lees je wekelijks onder deze banner een persoonlijk verhaal van een bekende auteur. Als Boekencast bestaan wij vanaf 1 juli en hebben wij, mede door onze leeservaring, ook een goede relatie weten op te bouwen met een groot aantal auteurs, naast het lezen en recenseren van hun werk. We hebben de auteurs benaderd met de vraag om een bijdrage te leveren aan ons blog middels een unieke en persoonlijke kijk op het thema ‘Lezen en schrijven met muziek’.
Het levert stuk voor stuk niet eerder gepubliceerd werk op van de auteur. We hopen dat je als lezer zult genieten van hun column. Wij publiceren hun bijdrage met trots, volledig en ongecensureerd. Heel veel leesplezier. En lees vooral hun boeken. Die zijn ook meer dan de moeite waard. Veel dank aan de auteurs die hebben meegewerkt.
Vandaag: thrillerschrijver Michiel Janzen. ‘Michiels beste maatjes zijn soldaatjes’ zoals zijn zus schreef in een sinterklaasgedicht. Hele veldslagen speelde Michiel na in de woonkamer. Hier is zijn fascinatie voor militaire historie ontstaan en gegroeid. Dit resulteerde in de Skorzeny-triologie waarvan ‘Het vierde rijk’ uit 2021 het laatste deel was. Na de Skorzeny-trilogie (WO2) is hij nu bezig met een spannende roman die zich afspeelt tijdens de slag bij Passchendaele 1917; WO1. Voor hem enigszins nieuw terrein. Het boek zal begin 2023 verschijnen en wordt al aangekondigd bij uitgeverij Lannoo: https://www.lannoo.be/nl/michiel-janzen
Zet die muziek uit! Zo kun je niet leren!” riep mijn vader van beneden. Dus ging de radio – tijdelijk – uit, omdat hij niet begreep dat een kind in de jaren ‘80 prima kon leren met achtergrondmuziek. Mijn vader was van de oude stempel. Huiswerk en ontspanning (muziek) gingen niet samen. Popmuziek was gewoon herrie. Zou hij de jongeren van deze tijd nog begrijpen? Drie schermen tegelijkertijd open en dan ook nog muziek aan. Teveel prikkels voor mijn oude heer.
Mijn eerste herinnering aan lezen met muziek waren de stripboeken van Roodbaard die ik las met de deuntjes van Abba op de achtergrond. Op een of andere manier paste dat bij elkaar. Op de middelbare school ontdekte ik dat ik prima huiswerk kon maken met Queen, Blondie of Spandau Ballet op de achtergrond. Wanneer ik iets moest leren, ging het volume omlaag. Nadat ik een Walkman gekocht had, kon ik mijn vader eindelijk buitenspel zetten. Bij klusjes in huis, lezen en ander vermaak stond de radio altijd aan. Ik ging een stap verder en kopieerde singletjes en lp’s op cassettebandjes. Van pop tot hard rock, van Michael Jackson tot Pink Floyd. Mijn kennis en smaak ontwikkelde zich in de loop van de jaren. Pop maakte plaats voor singer-songwriter. Begon steeds meer ritme, melodie en teksten te waarderen. Mijn inspiratie kwam niet meer van TopPop of Countdown maar uit de platenzaak of bioscoop. Beeld en muziek bleken een betoverende synergie op te leveren die soms onuitwisbare indrukken achterlieten. De slotscène uit The Last of the Mohicans (1992) staat nog op mijn netvlies en trommelvliezen geschreven.
Dankzij vele vakanties in Frankrijk heb ik een zwak voor chansons, wat later overging in het ruigere werk van Hallyday, Saez en Garou. Ik ontdekte dat ik ‘s ochtends Frans prefereer, ‘s middags Nederlands en ‘s avonds Engels/Amerikaans. Sinds ik schrijf (2012) heb ik altijd muziek op gehad. Bij alle boeken die ik geschreven heb herinner ik me de muziek nog steeds. Wat buitengewoon goed werkt is één bepaald genre kiezen, dus vooral geen mix, maar softrock of ballads of country. Ik heb een zwak voor de ballads van Bruce Springsteen, de poëtische songs van Leonard Cohen of de folk-rock van America. Daar kan ik het uren op volhouden. Er zijn scènes die rechtstreeks gekoppeld zijn aan bepaalde liedjes. Het meest kenmerkende voorbeeld is in De Jacht op de Führer de zoektocht die de Russische commando’s door de oorlogszone ondernemen op weg naar de Rijkskanselarij in Berlijn. Wie op YouTube de ‘Song of the Volga Boatmen’ zoekt, komt precies in de sfeer terecht die ik nastreefde.
Schrijven en muziek zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Gelukkig heb je tegenwoordig voor een prikkie de hele muziekcatalogus in je telefoon. Hoe deden auteurs met kroost dat in godsnaam vroeger? Ter inspiratie telkens maar dezelfde plaat opzetten en dan maar hopen dat niemand ging roepen: “Zet die muziek uit! Zo kan ik niet leren!”
