Boekencast heeft iets unieks voor alle volgers. Een reeks columns geschreven door een wekelijks wisselende auteur. Vanaf 14 augustus lees je wekelijks onder deze banner een persoonlijk verhaal van een bekende auteur. Als Boekencast bestaan wij vanaf 1 juli en hebben wij, mede door onze leeservaring, ook een goede relatie weten op te bouwen met een groot aantal auteurs, naast het lezen en recenseren van hun werk. We hebben de auteurs benaderd met de vraag om een bijdrage te leveren aan ons blog middels een unieke en persoonlijke kijk op het thema ‘Lezen en schrijven met muziek’.
Het levert stuk voor stuk niet eerder gepubliceerd werk op van de auteur. We hopen dat je als lezer zult genieten van hun column. Wij publiceren hun bijdrage met trots, volledig en ongecensureerd. Heel veel leesplezier. En lees vooral hun boeken. Die zijn ook meer dan de moeite waard. Veel dank aan de auteurs die hebben meegewerkt.
Karin Hazendonk (Utrecht 1961) raakte al op jonge leeftijd gefascineerd door boeken en het was haar dan ook al snel duidelijk dat ze ooit zelf zou gaan schrijven. In het dagelijks leven is ze bij een klein bedrijf werkzaam als boekhouder. De avonden en de weekenden zijn gereserveerd voor haar gezin, inmiddels drie herdershonden en haar grootste liefhebberijen: lezen en schrijven
Een kreet die tijdens mijn jeugd regelmatig van onder aan de trap naar boven werd geroepen. Mijn liefde voor muziek begon ongeveer in 1973, het begin van mijn middelbare schooltijd en de herrie zoals mijn ouders het noemde, schalde door mijn slaapkamer tijdens het maken van mijn huiswerk. Ja, ik was in die tijd best braaf en over het algemeen maakte ik mijn huiswerk wel. Nooit zonder de radio aan: Veronica, Radio Noordzee en als hoogtepunt van de week natuurlijk de Top 40 en op televisie Top Pop.
Ik groeide op met wat nu de klassiekers zijn. Tijdloze muziek van Pink Floyd, Deep Purple, The Doors. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan. Het disco tijdperk diende zich aan en daar heb ik mateloos van genoten. Disco, soul. Een heerlijke tijd waar het digitale tijdperk nog ver vandaan lag. Iedere week rende je gewoon naar de platenzaak om de papieren versie van de Top 40 te halen.
Tijdens het schrijven, merk ik dat ik graag terugval op die tijd. De hedendaagse muziek kan me – op een paar nummers na – niet echt bekoren. Ik zoek ook geen muziek die op dat moment bij een bepaalde scene past. Alleen tijdens het schrijven van Waanidee luisterde ik graag naar bepaalde nummers van Pink Floyd. Net als jaren geleden, draaide ik nu digitaal The dark side of the moon grijs. Vooral dat nummer paste bij de sfeer van het verhaal, terwijl ik dat tijdens het schrijven niet eens zo opmerkte. Dat kwam later toen ik mezelf erop betrapte dat ik iedere keer als ik het document opende dat nummer opzocht.
Regelmatig word me gevraagd hoe ik kan schrijven met muziek aan. Dat leidt alleen maar af. Voor mij niet. Hoewel ik ooit heb geprobeerd om in afzondering te schrijven, een prachtige schrijfkamer boven (die inmiddels is opgedoekt) lukte het me juist in de stilte niet om een letter op papier te krijgen. Ik heb geluid om me heen nodig en dat hoeft niet eens altijd muziek te zijn. Ik schrijf aan de keukentafel waar ik een heerlijke plek voor mezelf heb gecreëerd. Soms is het geluid van de televisie, die overigens ook regelmatig op een muziekzender staat, voldoende. Of één van de honden die aandacht vraagt. Het kost me gelukkig geen moeite om terug te keren naar wat ik schrijf en dat noem ik een zegen. Op de één of andere manier laat mijn hoofd niet los waar ik op dat moment mee bezig ben.
Waarschijnlijk ben ik wel blijven hangen in de muziek van de jaren ’70 en begin ’80. En misschien ook wel voor een deel in de muziek van de zestiger jaren, hoewel ik daarmee pas kennismaakte en leerde waarderen toen ik ouder was. Voor mij is muziek ook de herinnering aan de geweldige tijd waarin ik opgroeide en dat zal voor velen herkenbaar zijn. Het maakt niet uit of je in de vorige eeuw bent geboren of na 2000. Ik hoop dat muziek een rol blijft spelen in ieders leven en dat er geweldige herinneringen aan blijven kleven.
