Boekencast heeft iets unieks voor alle volgers. Een reeks columns geschreven door een wekelijks wisselende auteur. Vanaf 14 augustus lees je wekelijks onder deze banner een persoonlijk verhaal van een bekende auteur. Als Boekencast bestaan wij vanaf 1 juli en hebben wij, mede door onze leeservaring, ook een goede relatie weten op te bouwen met een groot aantal auteurs, naast het lezen en recenseren van hun werk. We hebben de auteurs benaderd met de vraag om een bijdrage te leveren aan ons blog middels een unieke en persoonlijke kijk op het thema ‘Lezen en schrijven met muziek’.
Het levert stuk voor stuk niet eerder gepubliceerd werk op van de auteur. We hopen dat je als lezer zult genieten van hun column. Wij publiceren hun bijdrage met trots, volledig en ongecensureerd. Heel veel leesplezier. En lees vooral hun boeken. Die zijn ook meer dan de moeite waard. Veel dank aan de auteurs die hebben meegewerkt.
Vandaag: Margareth noemt zichzelf een jonge babyboomer en een eigenzinnig autodidact.
Tijdens haar werk schreef ze blogs over ouderenzorg. De liefde voor het schrijven van fictie groeide.
Ze volgde diverse schrijfcursussen o.a. bij Tessa de Loo en onlangs bij Wim Daniels. Ze schreef vier
romans, en thrillerverhalen in zes bundels. Kortgeleden won zij de zomerschrijfwedstrijd van de NRC.
Er zijn schrijvers die zweren bij het schrijven met muziek aan. Voor mij is dat een absolute No Go. Dat is niet omdat ik niet van muziek hou. Juist wel. Ik kan die twee alleen niet combineren. Voor schrijven heb ik absolute focus nodig. Muziek voert me mee en leidt me dusdanig af waardoor woorden en zinnen niet meer worden gevormd. Andersom is dat niet hetzelfde. Wanneer ik naar muziek luister kan ik meerdere dingen tegelijk. Muziek en beweging zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Want wie kan er nou stilzitten als Celia Cruz, the queen of salsa, haar mond opentrekt? Ik niet. Zelfs niet nu, nu de ledematen in soepelheid beginnen af te nemen. Liever een paar dagen spierpijn dan stilstaan als haar stem door mijn keuken dendert. Achter het fornuis veroorzaak ik met de pollepel een turbulentie in de inhoud van potten en pannen die gelijk staat aan de ‘wervelende’ bewegingen van mijn dansende lichaam. En dat heb ik dus ook in mijn schrijfkamer. Zodra de eerste klanken de kamer vullen begint mijn lijf een eigen leven te leiden. Mijn romp wiegt zachtjes heen en weer, mijn hoofd deint mee, mijn handen drummen op het bureau, mijn voet tikt ritmisch.
Schrijven en muziek samen. Mij lukt het dus niet, omdat ik óf heel intensief luister, of dans, of met volle borst meeblèr. Schrijven óver muziek is iets anders. Muziek is voor mij een absolute bron van inspiratie. Sommige liedteksten en melodieën zijn zo prachtig, zo indringend en zo vol emotie, dat ik ze wil omzetten in eigen teksten. Dus inspiratie uit muziek; een hele dikke ja. Tegelijkertijd met schrijven; nee.
Er is geen boek of verhaal van mij waarin muziek geen rol speelt. In Dames op de Herengracht zelfs een zeer prominente. Dolf bijvoorbeeld is een echte oude rocker. Ik heb, niet geheel toevallig, een zwak voor zijn muziekkeuze van o.a. Santana, Joe Cocker en de Stones. In dezelfde roman hebben we de mollige Lily en haar knappe zoon Remy. Beiden gek op Zuid-Amerikaanse muziek, zoals Salsa Merengue en Cumbia.
In Onder Jouw Huid laat Lena zich verleiden tot een wulpse dans op Whenever, Wherever van Shakira en Veerle laat zich in Buenos Aires helemaal betoveren door de tango.
De voorliefde voor andersoortige muziek, dan wat in de jaren 70 en 80 gangbaar was onder mijn leeftijdsgenoten, is ontstaan in de periode dat ik voor een theaterbureau werkte dat gespecialiseerd was in etnische muziek. Dat varieerde destijds tussen de echte pure en rauwe Flamenco vol passie en emotie, tot de ingetogen Japanse Zen muziek met de betoverend mooie klanken van de shakuhachi, een lange Japanse fluit.
De voorliefde voor al het Zuid-Amerikaanse is bij mij ontstaan tijdens mijn jaren op de Antillen toen ik daar woonde met man en kinderen. Af en toe brachten wij de kinderen onder bij vrienden, pakten een minivliegtuigje en gingen een weekendje dansen in Caracas. Those where the day’s.
Wat zouden we toch moeten zonder boeken en muziek? Beide maken het leven zoveel mooier.
Uitgeverij www.letterrijn.nl
