Jochem Bosselaar (1965) is beeldend kunstenaar en leraar op een basisschool. Samen met zijn vrouw heeft hij een stichting opgericht die middels trainingen, publicaties en scholing het gebruik van creativiteit in het onderwijs stimuleert. Zo neemt hij de inspiratie van zijn kunstachtergrond mee in het onderwijs. Met zijn zoon bracht hij eerder al het kinderboek Luuks zomer uit. Als romanschrijver debuteert hij met De inspirator.
Het boek heeft voor mij persoonlijk een onaantrekkelijke omslag. Een ziekenhuiskamer met het zo typerende en afstotelijke ziekenhuisbed, een infuuspaal en twee abstracte kunstwerken, waarvan de meest rechtse op een schildersezel. Het beddengoed ziet er vreselijk smerig uit. De eerste associatie met een seriemoordenaar verdwijnt wanneer je beter kijkt en ziet dat het verfvlekken zijn. Wanneer je naar deze omslag kijkt als het boek gelezen is, is het passend. Als visueel lokmiddel in de boekhandel is het minder geschikt.
Waar gaat De inspirator eigenlijk over?
De jonge kunstenaar Guus Erkelens kampt met een gebrek aan inspiratie en wordt voor een medische ingreep uitgenodigd in het OLVG in Amsterdam. Hier komt hij samen op een kamer te liggen met de gepensioneerde sterrenkundige Philip Birk, die voor dezelfde operatieve onderzoeken is opgenomen. Ze raken in gesprek en delen, naast hun medische lot, ook hun passie voor de schilderkunst. Wanneer Philip voor onderzoek van de kamer moet, vraagt hij aan Guus om een envelop te geven aan Christel, de dochter van Philip, wanneer deze langs zou komen wanneer hij er niet is. Guus geeft haar de envelop. De envelop bevat brieven over het leven van Philip, geschreven aan zijn dochter.
‘Voor jou een vreemde ervaring: ineens is de vader die je hand vasthoudt zelf een kind. Dat is het feest van verbeelding: je kunt lekker kleien met tijd.’
Er zijn drie protagonisten die vanuit het eerste perspectief hun verhaal vertellen. Zowel Guus als Christel doen hun deel van het verhaal in de ik-vorm terwijl ook de cursief afgedrukte brieven van Philip in de eerste persoonsvorm zijn geschreven. We gaan daarnaast kriskras door de tijd, middels tachtig korte hoofdstukken. Van de oorlogsjaren van Philip tot de jaren ’90 waarin de ziekenhuisopname plaatsvindt. Om dan weer een aantal jaren verder of terug te gaan in de tijd.
Vele andere boeken doen dit verhaaltechnisch ook en daar wordt het meestal krampachtig en verwarrend van. Bosselaar houdt je als lezer echter voortdurend op koers. Nergens ontstaat onrust of verwarring. Bosselaar loodst je gedecideerd door zijn tekstuele en visuele creaties.
‘Het voelt, nu onze ogen zich aangepast hebben, als een prettig briesje voor de ogen.’
De personages zijn zo gedetailleerd neergezet dat het lijkt alsof je ze al jouw hele leven kent. Zelfs het theater Tuschinski speelt een prominente rol en daar gaat mijn culturele nostalgische hart sneller van kloppen. Het is geloofwaardig en het raakt je als lezer. Niet eerder werd het kersverse vaderschap zo mooi beschreven als hier in De inspirator.
‘Ik kijk naar je terwijl je bij je moeder op haar borst ligt. Jullie liggen allebei te slapen. Net was je er nog niet. Je bent niet meer weg te denken. Je rekt je uit. Je mondje gaat open en ineens komt er een nies. Zo professioneel. Ik ben nu al trots op je.’
Al met al is De inspirator een viering van het leven, een stuk bewustwording dat je als mens slechts een druppel waterverf bent op het canvas van de sterrenkundige. De inspirator uit de titel, dat moet auteur Bosselaar zelf zijn. Hij heeft mij in ruim tweehonderd pagina’s tijd zowel laten lachen als huilen en hij heeft mij weten te imponeren als een verhalenverteller pur sang.
⭐️⭐️⭐️⭐️ Wat zit dit verhaal goed in elkaar. Bosselaar neemt niet de kortste of de snelste route naar de eindbestemming. Hij voert je over alle wegen die het leven de moeite waard maken, langs alle plekjes waar je eens geweest wilt zijn. Tot de plek waar je uiteindelijk verantwoording aflegt. Een kunstig geschreven verhaal.
Persoonlijke songtekst:
‘When we first met
Yeah, just by chance
I didn’t take a second glance
I never knew we ever would
See eye to eye and fall in love
We are not star crossed but we are lovers
We read each other like an open book
A thousand words can’t say how much you mean to me
I paint a picture in the sky for you’
(Joan Armatrading – ‘Natural Rhythm‘)
Peter
Boekencast
Genre: roman
Uitgeverij: Magonia
ISBN: 9789492241689
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 222
Verschijningsdatum: maart 2024
Hartelijke dank aan Uitgeverij Magonia voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Heel bijzonder boek om te lezen. In het begin had ik de verhaallijn niet helemaal helder, maar het is een boek dat heel lekker weg leest en een heel verrassend einde heeft. Zeker een aanrader!