Özcan Akyol (1984), in de volksmond beter bekend als Eus, is bekend als columnist, auteur en daarnaast veelvuldig te zien en te horen op radio en televisie. Zo presenteert hij programma’s als Sterren op het doek, De geknipte gast en Eus’ Boekenclub. In dit laatste programma is hij groot voorvechter van het stimuleren van ons leesgedrag binnen alle leeftijdscategorieën.
Hij heeft samen met zijn partner, Anna van den Breemer, twee jonge kinderen. Anna is op haar beurt auteur van de literaire thriller Het perfecte zusje. Een boek dat eveneens bij Uitgeverij Prometheus is verschenen.
Eus. De man, die tegen zijn eigen wil in, de zogenaamde rol van knuffel-Turk heeft overgenomen van de verguisde knuffel-Marokkaan Ali-B. Blijkbaar heeft de Nederlandse samenleving behoefte aan het tonen van zijn zogenaamde tolerante inborst richting medelanders, middels het stigmatiseren van een individu als verlosser van zijn hele volk waar hij van afstamt.
Als er overigens iets is waarmee Eus zich niet identificeert, is het zijn Turkse afkomst. Hij is en voelt zich Nederlander.
Na zijn eerdere autobiografische romans Eus (2012) en Turis (2016), is Afslag 23 opnieuw een boek waarin Eus terugblikt op zijn jonge(re) jaren.
Zowel in zijn columns als in zijn bijdrages in talkshows staat Eus bekend om het verkondigen van zijn eerlijke en nietsontziende mening. Onlangs kwam hij hierdoor in het nieuws na het diskwalificeren van een complete beroepsgroep, de boa (buitengewoon opsporingsambtenaar). Het kwam zelfs tot scherpe kritiek uit Politieke hoek op zijn uitlatingen. Zo zal hij niet vreemd hebben opgekeken dat wanneer je steevast stevig schudt aan bomen, de vruchten op je hoofd kunnen belanden.
Na het lezen van Afslag 23 is overigens beter te begrijpen waarom Özcan geen rotsvast vertrouwen heeft in justitie.
Waar gaat Afslag 23 eigenlijk over?
Eus deelt een aantal fragmenten van zijn levensverhaal met zijn lezer. In de ik-vorm beschrijft hij zijn leven, verpakt als bekentenis aan de politie.
Een origineel gekozen invalshoek die aan het einde van het verhaal uiteindelijk geen meerwaarde blijkt te hebben.
Hij geeft af op zijn beide ouders om verschillende redenen. Hij heeft eigenlijk voortdurend kritiek op alles en iedereen. Je zou verwachten dat het om de ervaringen van een dwarse puber gaat maar tijdens deze gebeurtenissen heeft Eus de pubertijd al een aantal jaren achter zich gelaten.
Wanneer hij uiteindelijk zijn leven wil beteren om de relatie met zijn (tot dan toe) droomvrouw een kwaliteitsinjectie te geven, slaat hij op het rechte pad toch weer een donker zijweggetje in.
Een donker verhaal, soms met enige humor en spot gecamoufleerd. Özcan kijkt door een kritische bril naar de wereld van weleer. Hij observeert scherp maar toont hierbij onvoldoende zelfspot of zelfreflectie. Van berouw is geen sprake, hij lijkt zich meer toevallig slachtoffer dan zelfbewuste dader te voelen.
Hij zet meerdere personen uit zijn omgeving op een minderwaardige en kwetsende manier neer. Persoonlijk weet ik niet of ik gelukkig zou worden wanneer ik als ouder, broer, oud-collega of willekeurig ander personage zo zou zijn neergezet.
Of de namen ter bescherming van de privacy gefingeerd zijn, is mij als lezer evenmin duidelijk.
Het verhaal is daarnaast op momenten repetitief van karakter. De verveling slaat toe bij mij als lezer wanneer er, pagina na pagina, weinig tot niets nieuws gebeurt. De vele momenten waarop de verteller (Eus) aangeeft later op zaken terug te komen zijn zo talrijk, dat ik, wanneer ik het boek dichtsla, twijfel of dit overal wel gebeurd is.
⭐️⭐️ ‘Als je niet meer zo vaak in die andere sociale laag verschijnt, waar ik oorspronkelijk ben opgegroeid, ontstaat er vanzelf vervreemding,….’
Deze scherpe constatering in het boek is wellicht ook van invloed geweest tijdens het schrijfproces. Eus vertelt wel over zichzelf maar voelt zich een ander. Hij is de verbinding met de jongere, zoekende Eus waarover hij schrijft allang verloren. Afstand. Dat is exact wat je als lezer ervaart. Daarmee is het lang niet zo persoonlijk en dichtbij als vooraf gehoopt.
De vraag die na afloop blijft hangen is wat zijn motief of doel is geweest om dit verhaal te brengen?
Er valt anderzijds voldoende te genieten van de ongepolijste schrijfstijl en de intrigerende personages. Afslag 23 toont de worsteling van een inwoner van ons land die zich Nederlander voelt, maar door vrijwel niemand zo wordt gezien. De weg naar een criminele toekomst wordt dan ook niet alleen door hemzelf geplaveid maar tevens door de gehele wereld om hem heen. En probeer je daar maar eens van los te maken. Voor je het weet heb je toch weer een verkeerde afslag genomen.
Persoonlijke songtekst:
‘Yesterday, when I was young
There were so many songs that waited to be sung
So many wild pleasures that lay in store for me
And so much pain my dazzled eyes refused to see
I ran so fast that time, and youth at last ran out
And I never stopped to think what life was all about
And every conversation that I can recall
Concerned itself with me, and nothing else at all
Yesterday, the moon was blue
And every crazy day brought something new to do
And I used my magic age as if it were a wand
I never saw the waste and emptiness beyond
The game of love I played with arrogance and pride
And every flame I lit, so quickly, quickly died
The friends I made all seemed somehow to drift away
And only I am left on stage to end the play’
(Charles Aznavour – ‘Yesterday when i was young‘)
Peter
Boekencast
Genre: roman
Uitgeverij: Prometheus
ISBN: 9789044627589
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 288
Verschijningsdatum: oktober 2023
Hartelijke dank aan Uitgeverij Prometheus voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
