Willemien Bloemink is het pseudoniem van Emmeline Backhuys. Ze groeide op in Rotterdam en Oegstgeest. Emmeline studeerde theologie en geneeskunde in Leiden, de opleiding tot huisarts deed ze in Engeland (Cambridge). De geur van witte Fresia’s is haar debuutroman. Het is een heel persoonlijk verhaal met autobiografische kenmerken. Ze begon met schrijven op advies van de plaatselijke rechercheur, die haar vroeg om haar verhaal op te schrijven. Dit feit komt ook terug in haar roman. Emmeline is huisarts, coach en bovenal trotse moeder van drie prachtige kinderen. Om het boek uit te geven, richtte ze haar eigen uitgeverij op, WB Publishers.
Willemien is getrouwd met Daan en samen wonen ze in Engeland. Daan is manager in een bedrijf en Willemien is huisarts. Na een aantal jaren in Engeland, besluiten ze om terug te keren naar Nederland, samen met Ruben (1 jaar) en Annefloor die net geboren is. Ze leiden samen een gelukkig, harmonieus leven en alles lijkt vlot te verlopen. Maar dan begint Daan vreemd gedrag te vertonen. Hij zit niet goed in zijn vel en reageert dit in eerste instantie vooral af op zijn gezin. De crisismomenten stapelen zich op en Willemien is vaak ten einde raad. Ondertussen blijkt Willemien ook nog eens zwanger te zijn van hun derde kind, Elske. Toch probeert ze alles op alles te zetten om haar huwelijk te redden, ze heeft immers toch ten overstaan van God beloofd dat ze samen zouden blijven in goede en in kwade dagen? Doorheen het verhaal worden deze beloften en geloften serieus op de proef gesteld, hun relatie en elkaar graag zien tot het uiterste gedreven. Zijn de geur van de witte Fresia’s, haar kracht en haar geloof voldoende om staande te blijven in deze crisis. Of stevenen ze af op het zoveelste gezinsdrama? Dat lees je in De geur van witte Fresia’s.
Ik wil eerst graag een trigger warning plaatsen voor mensen die het moeilijk vinden om te lezen over zelfmoord. Zelfmoordgedachten komen namelijk vrij expliciet aan bod in dit boek. Moest je hulp zoeken dan kan je terecht op het nummer 1813 (de zelfmoordlijn in België) of op het nummer 113 (zelfmoordpreventie in Nederland). Zij staan dag en nacht paraat om te luisteren.
De geur van witte Fresia’s bevat een bladwijzer met daarop de stamboom van de familie van Willemien. Dit is een heel leuk cadeautje dat handig is tijdens het lezen. Het biedt een fijne structuur aan het verhaal. Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief en is geschreven in dagboekstijl. Er komen best wel wat Hollandse woorden aan bod en daar moest ik in het begin, als Belgische, wel aan wennen.
Elk hoofdstuk begint met een mooie quote, een Bijbelcitaat of een songtekst, stukjes tekst waarbij je toch even blijft stilstaan. Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand; moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed. Leer mij slechts het heden dragen, met een rustig, kalme moed! P 269
Verder heeft Willemien kaders toegevoegd waarin ze moeilijke woorden uitlegt. Onder andere medische termen die gebruikt worden, personen die van belang zijn, maar ook instanties die hulp kunnen bieden. Dit maakt dat je diepgang krijgt, maar ook hulp als je het boek zou lezen als slachtoffer op welke manier dan ook (als kind, als partner, als persoon met suïcidale gedachten). Je volgt heel gedetailleerd de weg die het gezin heeft afgelegd. Soms stoorden de details me, als ze geen meerwaarde hadden voor het verhaal, zoals bijvoorbeeld de beschrijving van personen met wie je in de lift zit of hoe je de kinderen aankleedt met bandjes in het zwembad. Dit remde het verhaal wat af. Vooral de eerste 70 pagina’s van het boek viel dit heel erg op. Daarna leek Willemien zelf het verhaal beter beet te hebben en viel dit weg waardoor het verhaal ineens vlotheid kreeg. Vanaf daar wordt het verhaal meeslepend. De emoties en situaties die beschreven worden, raken je als lezer diep. Het is ook heel leuk dat Willemien een nawoord geschreven heeft waarbij er wordt teruggekeerd naar het heden. Op die manier kun je lezen hoe het dit gezin verder vergaan is.
De cover toont de start van het huwelijk van Daan en Willemien. De geur van witte Fresia’s is de geur van hun trouwdag die helemaal in het teken stond van deze bloem. De harmonie van de cover toont niet wat er zich allemaal afspeelt in het gezin van Daan en Willemien, maar wel haar houvast die ze doorheen het hele verhaal nodig heeft.
De geur van witte Fresia’s is een boek waarbij je je meermaals afvraagt: “Waarom laat ze dit gebeuren?”. Maar ook: “Wat zou ik doen?”. Je bent toeschouwer van de strijd van Willemien. Door haar dagboekstijl komen de emoties eens zo rauw en hard binnen. Je voelt haar angst en radeloosheid, haar verdriet en boosheid. Je bent boos en verdrietig in haar plaats, je wilt haar toeroepen wat ze moet doen, haar vastnemen, troosten en een bakkie troost aanbieden.
Het is een rauw, eerlijk, warm, liefhebbend en met hoop overgoten verhaal. Het is onmogelijk om dit verhaal te lezen zonder dat het een gevoelige snaar raakt. Wat een liefde, trouw en geloof. De geur van witte Fresia’s opent je ogen en je hart met veel respect voor deze moedige vrouw. Drink regelmatig een bakkie troost met wie je liefhebt, wees er voor elkaar, draag zorg voor elkaar, maar zeker ook voor jezelf. En gebruik zeker de hulplijnen als er nood aan is. De geur van witte Fresia’s krijgt van mij 4 welverdiende sterren.
Ellen
Boekencast
Genre: psychologische roman
Uitgever: WB Publishers
ISBN: 9789090354927
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 299
Uitgave: november 2021
Met dank aan uitgeverij WB Publishers voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
