Na het zeer goede Zeven, en het controversiële Paternoster is onlangs het derde deel verschenen van de serie die auteur Luc Vos geschreven heeft rondom politie inspecteur Anne Verelst: Het Woord. Dit boek heeft een prachtige cover, geheel in stijl met de vorige twee delen. De omslagfoto laat de tralies van een gevangenisraam zien en de schaduw die dat raam op de grond werpt gedomineerd door een groot kruis. Een bijzonder sterk beeld dat meteen de kern van het boek weergeeft.
Er gaan twee zaken hand in hand in dit boek. Ten eerste heb je verdwijningen van knappe, jonge vrouwen waar de politie totaal in het duister tast. Daarnaast wordt het leven beschreven van een straatprediker met op de achtergrond een zwijgzame vrouw. Later blijken ze met elkaar getrouwd te zijn. Een gelukkig huwelijk is het niet, laat staan dat er sprake is van enige genegenheid of hartstocht. De man, Ask, wordt langzaamaan wanhopig van zijn afstandelijke vrouw, die het grootste deel van haar tijd biddend voor het grote kruisbeeld in de kamer doorbrengt, en haar man aanspoort tot het prediken op straat. Iets wat de man steeds meer moeite kost.
Als hij dan toch geen gelukkig getrouwde man kon worden, wilde hij iets anders maken van zijn leven, meer dan het vruchteloos proberen mensen te overtuigen van een boodschap waar ze niet voor open stonden. Hij wilde… Hij wist niet wat hij wilde, maar het prediken viel hem steeds zwaarder. Zeker omdat hij er niets voor terugkreeg. Niet van de mensen op straat, en al zeker niet van haar.
Voor de lezer blijkt al snel dat het predikers echtpaar verdacht doen. Maar omdat de eerste twee meisjes van buitenlandse komaf zijn, denkt de politie aanvankelijk de daders te zoeken in een haat zaaiende, politieke hoek. Wanneer de dochter van de burgemeester ook opeens verdwenen is, komt het onderzoek in een stroomversnelling. Beetje bij beetje komt de politie achter de oplossing.
Net als in de vorige twee boeken met Anne Verelst staan ontvoeringen centraal. En hier komt meteen de geloofwaardigheid om de hoek kijken. Zowel in Zeven als in Het Woord is er sprake van een langdurige voorbereiding. Er wordt door de ontvoerder een ondergrondse kerker gebouwd met zeven cellen erin. Over de tijd die zo’n onderneming zou kosten, doet de schrijver wat makkelijk. Ook het gemak waarmee de ontvoeringen plaats vinden, is niet erg realistisch. Gelukkig gaat er in dit boek ook wel eens eentje mis, anders zou het helemaal absurd worden. Daarnaast is het type van een straatprediker totaal niet in overeenstemming met dat van een handige, niets ontziende, gewetenloze misdadiger. Straatpredikers zijn meestal mensen die worden beschimpt, bespot en met de nek aangekeken. Ondanks dat blijven ze doorgaan met hun missie: het evangelie (of wat dan ook) verkondigen. De manier waarop de prediker onder de plak zit bij zijn vrouw wordt uitvoerig beschreven. Vos maakt veel gebruik van de monologue interieur, de gedachtenspinsels van zijn personages, en schrijft deze cursief gedrukt in het boek op. Het waarom hiervan is niet duidelijk en de overdaad wordt op een gegeven moment zelfs storend. Hoe in dit boek de ontvoerder alles kan financieren met zijn weinig betalende baan is een raadsel.
Wanneer je in een boek te veel ongeloofwaardige elementen aantreft, ga je je aan meerdere dingen irriteren, zoals bijvoorbeeld de schrijfstijl. In Het Woord zitten heel veel herhalingen. Vaak worden dezelfde zaken en gevoelens opnieuw benoemd. Het dieptepunt is de beschrijving van de ontmoeting tussen de prediker, Ask, en zijn toekomstige vrouw Embla. Die wordt gewoon twee keer verteld. De tweede keer hebben ze in het begin andere namen, maar blijkt het om dezelfde personen te gaan. Ook in de dialogen zitten heel veel herhalingen. Voortdurend wordt er gevraagd wat de ander zegt. Na teksten als “Wat?” en “Wat zeg je?” wordt er weer iets herhaald. De bedoeling van de auteur is duidelijk: hij wil graag spreektaal schrijven in zijn dialogen. Dat is bewonderingswaardig, maar een overdaad in teksten als “Wat?” en “Wat zeg je?” gaat afleiden en zelfs irriteren. Ik kreeg de neiging om te gaan turven hoe vaak het voorkwam in het boek. Dan ben je als lezer niet met het verhaal bezig, maar met de vorm. Dat is niet goed.
Omdat het in het begin van het boek al duidelijk wordt wie er achter de ontvoeringen zit, valt de spanning voor een groot deel weg. Nu zijn er talrijke voorbeelden waar de dader meteen bekend is voor de lezer/kijker en de politie in het duister tast (denk maar aan films van Alfred Hitchcock), maar dan moet je als auteur op een ándere manier de spanning opbouwen. Daar slaagt Vos niet in. De misdadigers zijn niet eng en meedogenloos genoeg en hebben bovendien een zwakke motivatie voor hun daden. Wat overblijft is het beeld van een gefrustreerde man die geilt op mooie, jonge vrouwen die hij wil betasten en bezitten. Ook het personage van politie inspecteur Anne Verelst wordt niet erg uitgediept. Zij blijft oppervlakkig en weinig sympathiek overkomen. Als hoofdpersoon in een serie, is dat niet gunstig. Twee sterren.
Roelant
Boekencast
Genre: thriller
Uitgeverij: LetterRijn
Vorm: paperback
Aantal pagina’s : 406
ISBN: 9789493192874
Publicatie datum: maart 2024
