Sofie Delporte (1981) studeerde Geschiedenis en vindt haar baan als bibliothecaris de leukste baan die er is. Indien ook auteur zijn een professie is, vind ik dat persoonlijk de leukste job voor Sofie, daar valt het meest van te genieten. Vijf jaar lang werkte ze aan haar eerste boek Ik kan je redden waarin de lezer kon kennismaken met Olivia Leroy. Dit boek werd bekroond met de Thrillzone Award voor beste Nederlandstalige thrillerdebuut en stond op de shortlist van zowel de Hebban Thrillerprijs als de Knack Fred Braeckman Award voor beste Vlaamse thrillerdebuut.
Het tweede deel Zwijgen is bitter is onlangs verschenen en kostte haar beduidend minder tijd. Een Vlaamse collega auteur van haar wist onlangs te vertellen dat hoe sneller je een boek schrijft, hoe hoger de kwaliteit.
Kijken of hij weer gelijk heeft…
Het omslag is duister en is in perfecte harmonie met het sinistere uiterlijk van haar eerste thriller over de afdeling Vermiste Personen. Dat soort matchende details vormen niet alleen een sieraad in de boekenkast maar tonen ook dat de relatie tussen auteur en uitgever goed zit.
Waar gaat het verhaal eigenlijk over?
In een kleine bosrijke dorpsgemeenschap worden een vader en zijn zoon vermist, nadat zij samen het bos zijn ingegaan. Omdat de eerste uren na een vermissing het meest belangrijk zijn, met het oog op een snelle redding, is het extra vervelend dat de vermissing pas veel later wordt opgemerkt.
Het team onder leiding van einzelgänger Olivia Leroy kamt met veel hulp het hele gebied uit.
Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer de reddingsactie op een bergingsoperatie gaat lijken. De ware toedracht van deze vermissing is moeilijk te achterhalen.
Olivia koppelt de vermissing van de vader en zijn zoon aan het gemis van haar eigen vader, waardoor heden en verleden steeds meer door elkaar heen lopen.
Naast een politiethriller ontstaat hierdoor een blend met de psychologische roman. De momenten met haar zwijgende moeder zorgen voor een diepliggende frustratie én verhaallijn. De spreekwoordelijke kers op de kwaliteitstaart.
Sofie heeft het vermogen om je al op de eerste pagina van het boek in de ban van het verhaal te brengen. Een waar talent. Wanneer je als lezer eigenlijk andere plannen hebt op de dag waarop je begint te lezen, merk je dat je jouw agenda direct begint om te gooien, om te kunnen blijven lezen. Eigenlijk moet er een waarschuwingssticker op het omslag: Dit boek kan verslavend werken en kan u in een sociaal isolement brengen.
Die sticker die geen sticker is op de voorzijde vormt wel een dissonant. Wat afschuwelijk is dat. Je kunt het er onmogelijk vanaf krijgen, omdat het geen echte sticker is. Wel heeft een virtueel onverlaat aan het stickertje-dat-niet-zo-genoemd-mag-worden zitten krabbelen waardoor een gesimuleerd neprandje ervan omkrult. Het zou verboden moeten worden.
Het begin is zeer spannend en de verdere ontwikkeling van de onderzoekscase krijgt door de tijdsprongen een nieuwe spanningslaag. Zo gaan we uiteindelijk terug in de tijd tot aan het moment van de vermissing. Ingenieus bedacht en toegepast. Je komt dit fenomeen vaker tegen in films dan in boeken. Het vraagt ook om finesse bij de auteur en haar studie geschiedenis heeft het gebruik van tijdbalken en tijdlijnen zeker gestimuleerd.
Gebruikte zinnen en woorden hebben hier en daar een charmante Vlaamse tongval en dit is voor de Hollanders onder de lezers eerder een toevoeging dan een aderlating.
De sfeer wordt, naast de uitstekende karaktertekening, mede bepaald door fraaie pennenstreken die de omgeving in beeld brengen. Geen oeverloze opsomming van landschapselementen maar een aantal grove schetsen die meer dan afdoende zijn voor de lezer.
‘Een tegelpad liep langs een rijtje perfect gesnoeide buxussen naar de voordeur van een goed onderhouden jaren negentig bungalow’.
Kortere hoofdstukken en het gebruik van aftelmomenten geven het geheel een prettig-om-te-lezen grandeur. De zelfverzekerde uitstraling van Sofie op de auteursfoto (achterzijde boekomslag) tonen een vrouw die op haar plek en op haar gemak is.
Ze studeerde geschiedenis maar bepaalt nu mede de toekomst van een sterke lichting aan Vlaamse thrillerauteurs.
⭐️⭐️⭐️⭐️ Met Zwijgen is bitter heeft Sofie Delporte wederom weten te verbazen. Olivia Leroy is een Lone Wolf die haar tanden zet in iedere vermissing. Over missen gesproken, ik wil haar derde boek met dit boeiende personage voor geen goud missen. Spreken is zilver, schrijven is goud.
Persoonlijke songtekst:
They don’t know the way that I’m feeling
They don’t know the depth of my rage
I am like the wolf that is prowling
Hey, I won’t be found in a cage
Out in the wilderness
Out in the cold
Out in the wilderness
Lone wolf’s calling
Out in the wild, all on my own
Leading me out of the cold
Out in the wild, all on my own
But leading me out of the cold
Lone wolf walks beside me
He feels no fear or pain’
(Judas Priest – ‘Lone Wolf’)
Peter
Boekencast
Genre: thriller
Uitgeverij: Borgerhoff & Lamberigts
ISBN: 9789464983029
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 296
Verschijningsdatum: mei 2024
Hartelijke dank aan Borgerhoff & Lamberigts voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar, in ruil voor deze eerlijke recensie.
